Rozdział 7

Filip bardzo się na spędzenie dnia z przyjacielem ale gdy tylko wyszli z domu zaczęła go boleć głowa. W efekcie czego zdawało mu się że za każdym rogiem widzi Marco ale nie to było najdziwniejsze.
Gdzie nie gdzie zauważał też istoty jakby wyjęte z bajek.
-Dobrze się czujesz?- Adam dobrze wiedział że zaczyna się Widzenie a to przyjemne nie jest przyjemne
-Coś boli mnie głowa- zwrócił się do przyjaciela i cofnął nagle. Nie wyglądał jak on, był lekko zielonkawy z czerwonymi oczami
-Usiądź- byli przy ławce w parku- Filip ja nic ci nie zrobię
-Ale...- zaczął
-Pamiętasz jak ci obiecałem że będę cię chronić?- Chłopak kiwnął głową- To właśnie robię. Moja mama była z Szarego Ludku. Opiekujemy się specjalnymi ludźmi takimi jak ty- uśmiechnął się do niego
-A Marco?- Zapytał cicho patrząc na ręce
-Mówił prawdę- Adam uniósł mu twarz za podbródek- Boisz się mnie?
-Nie. Jesteś moim przyjacielem- przygryzł wargę- Prawda?
-Oczywiście że tak- uśmiechnął się- Dalej boli cię głowa?
-Mniej- wstał- To dużo do wzięcia na raz i na pusty żołądek
-I w końcu mówisz do rzeczy- i Adam się podniósł. Teraz już wyglądał normalnie co Filip przyjął z ulgą bo widok przyjaciela tak bardzo innego niż zawsze kręciło mu się w głowie

Marco obserwował ukochanego z uśmiechem. Siedział z Adamem w oknie restauracji i rozmawiali o czymś z ożywieniem. W końcu zdecydował się wejść do środka
-...Więc to to co się stało z tatą
-Przykro mi ale Dariusz.... to demon. Wiedziałem o tym i wiesz dobrze że starałem się robić wszystko by cię chronić ale nie mogłem zmusić się do odejścia mim że...
-Namawiałeś mnie bardzo- uśmiechnął się i ze zdziwieniem stwierdził że Adam wstaje. Odwrócił głowę i wstrzymał oddech. To był Marco ale jakiś inny. Biła z niego jakaś siła, wydawał się potężny ale emanował spokojem i mądrością
-Witaj Filipie- uśmiechnął się do niego i chłopak poderwał się na nogi
-Jesteś- w oczach miał łzy- Przepraszam, przepraszam
-Już cicho- położył mu dłoń na ramieniu- Nie powinienem tak tego robić. To było za dużo...
-Wciąż jest- zrobił krok do przodu i przytulił się do niego, niemal bezwiednie. A gdy silne ramiona oplotły go w szczupłej talii pierwszy raz od miesiąca odetchnął z ulgą
-Mój Książę- odezwał się Adam spokojnie-Byłem zbyt późno...
-Teraz Filip jest pod moją opieką przyjacielu- usiedli. Filip zrezygnował jednak z osobnego krzesła i wdrapał się na kolana mężczyzny
-Czemu mogę was widzieć?- Chłopak w końcu zadał to pytanie
-A to...- Marco pogłaskał go po miękkich włosach- to zasługa duchów mojego  rodu....
-To jeszcze duchy- wymamrotał i spuścił wzrok
-Dobre duchy-Adam i Marco odezwali się w tym samym czasie- Pozwolili Ci widzieć i zaakceptować prawdę- dokończył już sam Książę
-Tak mi głupio że wtedy....- ale nie skończył bo mężczyzna pocałował go lekko w usta
-A ja chciałem wyznać ci prawdę bo chcę cię zabrać do siebie- na te słowa Filip nagle zesztywniał
-Do piekła.....
-Do Czarnych Sal- wszedł mu w słowo Adam- to wieli zaszczyt i nie martw się nie umrzesz- uśmiechnął się do niego
-I będę mógł wrócić tu gdy będę chciał?... Znaczy żeby odwiedzić Adama....
-Zrobię wszystko żebyś był szczęśliwy wiesz o tym- Marco uśmiechnął się do niego- Moja już bardo chce cię poznać
-Mówiłeś im... Moja mama- przypomniało mu się nagle- Skoro Dariusz został zesłany żeby mnie zniszczyć co z nią?
-Z tego co wiem jest pod jego wpływam- Adam wziął przyjaciela za rękę- Wybacz ale ja nic nie potrafię  z tym zrobić
-Ale ja tak- Marco nie mógł powstrzymać się przed dotykaniem ukochanego. Nawet przez ubranie, byle tylko czuć ciepło jego ciała, jego bliskość
-Zrobisz?- Zapytał patrząc na niego- Wiem że nie była najlepsza ale to w końcu nie jej wina
-Jeśli tego właśnie chcesz- urzekło go jak bardzo jest dobry i mimo krzywd wybaczył matce
-Tak- posłał mu delikatny teraz jakby nieśmiały uśmiech
-Zostawię was teraz- po chwili odezwał się mężczyzna- pożegnajcie się dziś zabieram cię do domu
-Tak będzie najlepiej- Adam bardzo cieszył się że przyjaciel miał takie szczęście i znalazł miłość w postaci samego Księcia. No i on teraz może skupić się na sobie.
-Ale... no dobrze- Filip nie był pewny czy wystarczy mu czasu ale w drugiej strony tak bardzo tęsknił za Marco a teraz znając już prawdę nie byłby w stanie znów zostać sam.
Mężczyzna pocałował go jeszcze raz i nagle zniknął. Nikt z obecnych w restauracji jednak niczego nie zauważył.
-Na pewno dziś nie umrę?- To była pierwsza rzecz jaką powiedział po chwili ciszy i Adam nagle zaczął się śmiać tak donośnie że aż spadł z krzesła- No dzięki- mruknął i wziął do ręki szklankę z colą
-Wybacz mi. Nie Fi nic ci nie będzie- uśmiechnął się do niego- Marco chce cię chronić i kochać a tu na Ziemi to trudne zwłaszcza w naszych czasach. Najlepiej będzie jeśli poprosisz go o Kroniki Rodu ja sam nie jestem do końca zapoznany z tym tematem. Ale nic ci nie grozi
-Ty sobie poradzisz... znaczy nie wiem ile mnie nie będzie...- przygryzł i tak już zmartretowaną wargę
-O mnie się nie martw. No i coś czuję że zobaczymy się szybko- mrugnął do niego- Dobra a teraz czas cię nakarmić bo burczy ci w brzuchu tak że za chwile spowoduje to trzęsienie ziemi a w Rzeszowie ich nie mamy.

Marco znalazł się w domu Filipa i spojrzał na kanapę na której spała zniszczona życiem kobieta. Kiedyś bardzo atrakcyjna. Cały budynek aż kipiał Złą Energią. Aż robiło mu się duszno.
Pospiesznie podszedł do kobiety i położył jej dłoń na czole a po chwili na sercu
-Teraz już jesteś wolna moja droga- uśmiechnął się i wrócił do restauracji.

-Gotowe- odezwał się stając za ukochany- Przejście za chwile się zamknie żywi nie mogę z nami przebywać
-Opiekuj się nią- przytulił się do Adama
-Oczywiście- objął przyjaciela
-Zablokowałem Dariusza powinieneś mieć teraz ułatwione zadanie- Marco objął Filipa
-Dziękuję mój Panie- skłonił się- Panie- mrugnął do przyjaciela
-Wcale nie jesteś zabawny- wysunął w jego stronę język i przytulił się jeszcze bardziej do mężczyzny i zamknął oczy.
Gdy je otworzył znalazł się w marmurowym jasnym holu z malowidłami i rzeźbami przy ścianach.
-Witaj w moim domu. To Czarny Pałac- Marco wziął go za rękę
-Pięknie tu- rozglądał się wokół
-Więc chodź zobaczyć resztą- musnął go w policzek i zaczęli iść bardzo powoli by chłopak mógł wszystko dokładnie zobaczyć.